D Stara und d Spatza

Was hau’t doch d Spatza füar en Streit
An s Nôchbers Giebel danna?
S muaß eabbas sei’, was bsonder gheit!
Mer want a wengle spanna?

Aha, se hau’t im Staraklotz
Dea Winter Herberg gnomma,
Jetz thant en d Stara iahran Schmotz
Grad us der Stuba rumma.

Dur s Löchle schlupft der Star it foul
Und stôht für nous uffs Steackle;
A Lading Spatzadreck im Moul,
In Hof na keit er-n keackle

Ear gucket noh em Falla zua,
Ear will se au vergwisa,
Und hôt er gauh’ am Mischta gnua,
Gôhts wôlli na in d Wiesa.

Nôch rucket d Spatza wieder ei’,
Se want vom Klotz it weicha,
Se schlupfet gschwind beim Löchle nei’,
Doch s will s it hoimle deucha.

Und wieder gôhts uffs Steackle rous,
Haisch, wia se dô gwaltiaret?
„Des sei amôl jetz iahra Hous,
Und sia, sia protaschtiaret.“

„S hilft ällz nix,“ sait der Star und geit
Em Spatz en Pick in d Seita.
Dear aber denkt: „was thuat der Gscheit?
I gang und laß Sui streita.“

Sei’ Spätze rätschet überlout:
„I laß mi it vertreiba,
Miar hau’t a môl in d Stuba bout,
Und dôhinn wömmer bleiba“.

Der Star, dear sait koi’ Wöatle druff,
Ear putzat nu’ sei’ Gfieder,
Zlezt aber geitrer doch en Puff,
Dô fällt dui Spätze nieder.

„Du schleachter Kearle!“ schreit se rouf,
„So, du ka’scht d Weiber schlaga?
Jetz gang i grad zum Schultes nouf
Und thuar di glei verklaga.“

Der Star, dear sait: „Jetz hau’n i gnua,
I nimm di gauh’ beim Kraga!“
Sui aber fluigt em Schultes zua,
Thuat heina dött und klaga.

Der Star lacht, was er lacha ka’,
Und macht viel närrsche Faxa,
Bald kräht er lout aß wie a Hah’,
Bald thuat er wieder gacksa.

Bald macht er gschwind da Storka’n ous,
Bald thuat er wieder marra,
Pfeift zmôl druff glei am Finger nous,
Und hôt so d Leut füar Narra.

Nôch guckt er wieder rum und num
Und pfludrat mit de Flügel
Und sait: wenn d Spätze wieder komm,
Nôch kriag se aischt reacht Prügel.

Derweil dô kommt sei’ Stäre hoi’,
Bringt Käafar, ganze Laschta.
Dia frißt se uffam Dach alloi’
Und lôht da’n Alta faschta.

„So sind dia Weiber,“ denkt der Star,
„Füar d Herberg däarf ma’ sorga,
Geits aber Schleackla, lôht dui War
Oin an de Boiner worga!“

„Wa saischt?“ frôgt d Stäre, „was hôscht gsait?“
„O, d Spätze stant beim Brunna!“
„Gang, luig it so, i hau’s schau’ ghait,
Gealt, thätescht miar nix gunna!“

„Jawohles dô! Dui Spätze sei
Dött dunta dött beim Brunna!“
„Du Neidkrag du, jetz fluig nu’ glei
Und thuar de it lang summa

Und holl mer Strauh und Hôrwisch hear
Und bau mer s Neascht, du dicker
Balenki du, du Zottelbäar,
Suscht geits noh Nasaspicker!“

Der Star, dear lôht en Heta rous
Und thuat se it muckiara,
Ear will da Frieda hau’ im Hous
Und lôht de Alt regiara.

Drum fluigt er glei uffs Nôchbers Mischt
Und schaffat dô wia d Ruacha,
Was fei’ und lind zum Hocka’n ischt,
Aellz thuat er zema suacha.

Doch wia’n er wieder oufi kommt
Zum Klotz mit seine Sacha,
Dô hairt er, wie sei’ Alte brummt
Und pfuchzgat mit em Racha.

Sui wehrt se zwôr aß wia a Katz
Und hôt de Spatza glousat,
Doch wead se dô vom Moischter Spatz,
Vom dicka, bais verzousat.

Dô lait der Star uffs Dächle na’
Sei’ Traget, wetzt da Schnabel,
Und fährt nôch Spatz und Spätze a’
Aß wia der Drach von Babel,

Haut zua der Hand, haut von der Hand,
Haut oba, unta, mittla,
Dô fliaget d Feadra umanand,
Aß höb ma’ Better schüttla.

Und woner in der Wuat so ganz
Verblindt hôt um se bissa,
Hôt ear seim oigna Weib da Schwanz
Grad wuzaweag rous grissa.

„Uijessesle,“ schreit d Stäre, „au!
Los, Matzel, bischt von Sinna?
Hôscht gmoint, i häb en Schwanz von Strauh
Und Heu im Büzel dinna?“

„Ai, Sökra!“ sait der Star, „ai, ai!“
Und hôt verleaga pfiffa,
„Wia thuat mer doch des Ding so waih,
Dô hau’ mi wüascht vergriffa!

Schatzhouser, i hau’d Spätze gmoint,
Dui hau’n i wölla stupfa
Und iahr amôl au reacht verboint
Da Feadrapelz verrupfa.

Komm, laß der s Waihle blôsa glei:
Kripskrapse, drei Tag Reaga
und Schnaitäg au noh Stucka drei!
Des ischt a guater Seaga!“

„Du bischt a reachter Alafanz!“
Schreit d Stäre vola Zoara,
„So moi’scht, des hoil mein blutta Schwanz?
Gealt, hi’? Des glaub i moara!“

Ear aber macht a trourigs Gsicht,
Hôt d Au’schuld het verschwoara,
Und hôt de Alt nôch wieder bricht –
So isch ma’ zfrieda woara.

Und aber d Spatza bouet freach
De Stara zum Verdriaßa
A Neascht zum Klotz ins Rinnableach –
Ma’ sotts halt äll verschiaßa!

Collection: 
1892

More from Poet

Los, im hauha Pappladolder
Haltet hundert Vögel Hous,
Neabada’ im grüana Holder
Machet andre jeabbas ous.
Koi’ Silenzi gilt dô nimma,
Koiner lôht em andra d Aihr,...

S hôt gsturmat und ghouat wohl über d Nacht
Wia s Muatis Heer,
Jetz schneit as uffs Land, as ischt a Pracht,
S purentig Zuckermeer.

Und d Kinderla schlittet und ballet...

I bi’ gebôara’n unter Tannazapfa,
Im Wald duß wôara’n älltäg vola Haz.
Drum bi’n i au wia d Braumbeerkrapfa,
Wia d Hoidelbeera schiar so schwaz.

Hau’ healfa s Väah nous...

Voar Ahla stôht a Linda.

Voar Ahla stôht a Linda,
A Linda mächtig alt,
Zua deanar menger Pilger
In seini Näuta wallt.

Sie birgt im Nascht en Kerker,
Im...

Dô schla doch glei der Donnschtig drei’ und s Gätter,
Jetz hau’n i gmoint, i häb a môl en Schatz
Und kriag von Hairlisboura Annakätter
Beim Holderbusch hehlingeli en Schmatz....