Can lo dous temps comensa
E pareis la verdura
E.l mons s’esclair’ e gensa
E tot cant es, melhura,
Chascuna creatura
S’alegra per natura.
Eu sols fatz estenensa
De far envezadura.
En aspra penedensa
Sui, s’a lonjas me dura,
Qu’en tal ai m’entendensa,
Don nulhs bes no m’agura
Tot’ ai meza ma cura
En cor de peira dura !
E sai que fauc falhensa,
Car non am per mezura.
En sa bela fachura
Ed en so clar vizatge
Paus tota m’aventura
Com en ric senhoratge.
Tant es de bel estatge,
Rich’ e de gran linhatge,
Qu’eu no cre,s’ilh o jura,
Refut mon omenatge.
E si.m tenh a tortura
Lo seu respos salvatge,
Sei olh m’en fan drechura,
Que.m son del cor messatge!
Qu’eu sai be per uzatge,
Qu’olh no celon coratge.
Sol aisso.m n’asegura,
Qu’eu no.n ai autre gatge.
Mout fai gran vilanatge
Qui trop leu s’espaventa,
Qu’apres lo fer auratge
Vei que.lh dous’ aura venta.
S’a .xx. ans o a .xxx.
Agues sauva m’ententa,
Ges no planh mo damnatge
Vas que ma joy’ es lenta.
Domna pros e valenta,
Genser de la plus genta,
Faitz vostre cors salvatge
Tan privat qu’eu lo senta.
Car s’eu mor, domna genta,
Que ja nuza no.us senta,
Mos cors n’aura damnatge
E m’arma n’er dolenta.