Mei’ Schwäar
† 13. Brôchat 1878.
Dô wandli so alloi’
Und setz mi uffen Roi’.
Zmôl fluicht a Käuzle überzwear
Grad übers Weagle ge mer hear
Und setzt se uffen dürra Nascht –
I kenn dea’ Gascht.
Miar wearet d Auga feucht,
S bedeutat jô a Leicht.
Der Schwäar, dear leit im Krankabett,
Ma’ hätt a gean noh länger ghätt.
Jetz woiß i, daß er weiter muaß –
A häti Buaß!
Druff gang i wôlli hoi’,
As schoudrat me alloi’,
Verzäll meim Weib dea baisa Bricht,
So lang i schwätz, derweil was gschicht?
Dô kommt a Brief - i schwitz wär Naut –
Ear ischt schau’ taut.
Und s Weib, des heinet lout.
I träuscht se: „Gott vertrout!
Dear Taud, dear machts jô älli gleich,
Dei’ Vater ischt im Himmelreich,
Dea’ Zains, dea’n ischt er schuldig gsei’,
Laß s Heina sei’.“
„Ear gruabat billig ous
Im Erdapilgerhous.
Wear sovel gsorgt und gschaffat hôt
Und ällbireits ge nuinzgi gôht,
Dear woißt vom Leaba au a Liad –
Weib, dear ischt müad.“
„Was ischt des Leaba dô?
Mer kommet älli nô,
Mer gauhnt da gleicha Weag wia’n ear.
I moi’, i hair da guata Schwäar:
„Sind still, s ischt nu’ a Abschied gwea –
Uffs Wiederseah!“