Miar hôt a môl mei’ Uschlabäs,
Dui Knickere, zum Klôsa
Vom Vetter selig gea’ a Häs
Vol Pichana und Môsa:
A Ribelhos mit Polatur,
Dui könn ma’ jô noh wenda,
Druimôl verbleatzt und denischt dur
An boidi Knui und hinta;
En Samatlender raut vom Schwoiß
Wärnaut aß wia a Ziagal,
Und Aermel von der Nasaboiz
Davonna da’ mit Spiagal;
Derzua a Winterleible fei’,
A pelzis von Ouäadar,
Nu’ schad, daß, wo a Pelz ischt gsei’,
Jetz glitzgat s nacket Leadar.
Dô hôt se mi – und des ischt wôhr –
Aell Puff ums Häsle gfrôgat
Und mi wohl beima Viataljôhr
Aell ums Vergealtsgott plôgat.
Was gschieht? Dô stirbt des Weible gäh,
I wäunsch er s ebig Leaba,
Hau’ gmoint, daß i gnua dankat hä
Und gnua Vergealtsgott geaba.
Sui aber hôt au dô noit gnua.
Zmôl hair i se dô niasa.
I sag: „Gott geab der d ebig Ruah,
Was muascht denn gauh’ noh büaßa?“
Dô nuist se noh môl überlout,
Jô, druimôl hôt se gnossa,
Jetz hau’ mer nimma z schwätzet trout,
Denn s Zäpfle isch mer gschossa.
Uff oi’ môl sait dô Uschla Goischt:
„Hôscht au noh s Vetters Hosa
Und s pelzi Leibli, wo der, woischt,
Hau’ gea’ zum Alamosa?“
„Jô, Gott vergealts,“ sag i druff na’,
„Der Hearr im Himmel doba!
Stôhscht eaba gauh’ um eabbas a’,
Nôch will es füar di globa.“
Dô sait se: „S sei der it verhehlt,
Jetz bi’n i frei vom Baisa,
Miar hôt noh Oi’ Vergealtsgott gfehlt,
I dank der füar s Vertlaisa.“
Dô wach i ouf, lieg blauß im Bett,
– So macht der Trom oim Possa –
Und hau’ a ghörigs Gschuder ghätt,
Und i hau’ seall so gnossa!